Jeśli dopadnie na zapalenie pęcherza po stosunku, leczenie jest zależne od zaawansowania schorzenia. Gdy objawy są umiarkowanie uciążliwe, przez dwa, trzy dni można spróbować leczyć się starymi, domowymi sposobami, takimi jak sok żurawiną czy kuracja witaminą C. W przypadku braku efektów wykupić można dostępne bez recepty leki

Ból po operacji ortopedycznej – jak go zwalczać? Odpowiedź nie jest prosta i jednoznaczna, gdyż na rozwój bólu pooperacyjnego składają się niezwykle złożone procesy, które dały podwaliny pod multimodalną koncepcję uśmierzania bólu ostrego. R e k l a m aPOLECAMY Wtrakcie zabiegu chirurgicznego uwalniane są mediatory zapalenia: histamina, leukotrieny, prostaglandyny, bradykininy oraz cytokiny zapalne wywołujące hiperalgezję obszaru urazu i regionów sąsiadujących. Współistniejące w regionie neurony aferentne uwalniają aminokwasy pobudzające – neuroprzekaźniki, które powodują przetwarzanie i modulowanie bólu. W kolejnym etapie poprzez rdzeń kręgowy bólowa nocyceptywna aktywacja neuronalna jest przewodzona do mózgu, do jego ośrodków wyższych. Tam podlega modulacji wzmacniającej lub osłabiającej pod wpływem endogennych opioidów, serotoniny, 5-HT i noradrenaliny. Postęp w rozumieniu mechanizmów bólu, dostępność i różnorodność postaci bezpiecznych analgetyków i technik znieczulenia nie do końca poprawiły poziom uśmierzania bólu pooperacyjnego, jak podają badania ankietowe przeprowadzone w wysoko rozwiniętych krajach europejskich. Zła analgezja pooperacyjna powoduje negatywne skutki, szczególnie dla pacjenta, w postaci bólu przewlekłego, immunosupresji, przez co pogarsza gojenie się rany, może doprowadzić także do zakażenia oraz innych konsekwencji ogólnoustrojowych, nie wykluczając incydentów wieńcowych czy niedrożności przewodu pokarmowego. Ból unieruchamiający chorego grozi zakrzepicą i zatorowością. Powikłania nie pozostają bez wpływu na pracę szpitala, generują koszty, często konieczność reoperacji. Wydłuża się również czas pobytu pacjenta w szpitalu, co skutkuje pojawieniem się braku zaufania i satysfakcji pacjenta, a przez to pogarsza się reputacja jednostki [1, 2]. Planowanie terapii przeciwbólowej Biorąc pod uwagę wiele mechanizmów powstawania i przewodzenia bólu pooperacyjnego, najpierw należy zdiagnozować jego źródła, drogi przewodzenia, jak również charakter i czas trwania. Wymusza to docelowo różnorodne – multimodalne – podejście do planowanej terapii, dzięki czemu jest ona bardziej skuteczna niż jednopoziomowe działanie. Takie postępowanie jest szczególnie wskazane w przypadku czasochłonnych, rozległych zabiegów, obarczonych dużym ryzykiem pojawienia się bólu przewlekłego (ból pozabiegowy obecny powyżej trzech miesięcy od urazu). Takiej sytuacji można spodziewać się zwłaszcza, gdy dolegliwości są obecne w miejscu niezwiązanym z operacją, chory jest niepełnosprawny i/lub otyły, a poddany został szczególnie trudnym technicznie, indywidualnie rozległym zabiegom, albo też w prowadzonej terapii nie uzyskuje się skutecznej analgezji powyżej siedmiu dni od operacji. Najczęściej zastosowanie wielu leków w analgezji jednocześnie z istotną, regularną oceną ich skuteczności oraz toksyczności daje możliwość osiągnięcia większej skuteczności terapii przy istotnym zmniejszeniu ryzyka wystąpienia powikłań. W 1986 r. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaproponowała schemat leczenia bólu nowotworowego znany pod nazwą „drabina analgetyczna”. W 1986 r. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaproponowała schemat leczenia bólu nowotworowego znany pod nazwą „drabina analgetyczna”. Opisuje on optymalny sposób wprowadzania do terapii kolejnych grup leków zależnie od nasilenia bólu oraz podkreśla znaczenie zwalczania objawów ubocznych, a także rolę leków wspomagających – koanalgetyków (leki z założenia ze wskazań niestosowane jako przeciwbólowe, ale ich działanie istotnie wpływa na przewodzenie lub odczuwanie bólu), które pozwalają na efektywne zmniejszenie dawek podstawowych leków przeciwbólowych. Czy te zalecenia można wykorzystać w ortopedii? Jak najbardziej tak. Po zabiegach chirurgicznych o szczególnie dużym zasięgu zaleca się stosowanie dożylnej terapii ciągłej opartej na lekach nieopioidowych i/lub opioidowych w miareczkowanych dawkach (określenie ilości leku niezbędnej dobowo do skutecznego uśmierzenia bólu), co pozwala na zachowanie zadowalającej równowagi pomiędzy analgezją a objawami ubocznymi. Zdecydowanie nie zaleca się w bezpośrednim okresie pooperacyjnym podawania żadnych leków drogą podskórną i domięśniową, zwłaszcza w przypadku pacjentów w hipowolemii i/lub obniżoną temperaturą ciała ze względu na niekontrolowaną dystrybucję i absorpcję leków, co w konsekwencji osłabia efekt analgetyczny. Najbardziej optymalna w kolejnych dniach pooperacyjnych – jeżeli jest możliwa – jest terapia doustna, która ewentualnie będzie mogła być kontynuowana w warunkach ambulatoryjnych. Terapia skojarzona, czyli wielolekowa, w celu leczenia przeciwbólowego jest zwykle najlepszym wyborem, ponieważ pozwala ortopedzie na dostosowanie metody leczenia indywidualnie do każdego pacjenta. Alternatywne metody leczenia, takie jak: psychoterapia, leczenie psychiatryczne – szczególnie depresji, hipnoza lecznicza i akupunktura, akupresura, kinezjotaping są stosowane coraz bardziej powszechnie, ponieważ lekarze i ich pacjenci wybierają te metody jako niezależne wsparcie dla konwencjonalnej medycyny. W celu skutecznego leczenia bólu na podstawie badań nad bólem i neurofizjologii powinno być zminimalizowanie lub też zabezpieczenie ośrodkowego układu nerwowego przed napływem nocyceptywnej stymulacji doośrodkowej w wyniku operacji, co ma ograniczyć rozwój ośrodkowej i obwodowej pooperacyjnej nadwrażliwości. Takie działanie nazywane jest „analgezją z wyprzedzeniem” i polecane w okresie przedoperacyjnym, zwłaszcza w leczeniu pooperacyjnych bólów fantomowych i zapobieganiu im. Niniejszy artykuł skupia się na farmakoterapii, czyli rodzajach leków stosowanych w leczeniu bólu po operacjach ortopedycznych. Opracowanie jednego standardowego protokołu leczenia bólu dla wszystkich pacjentów po operacjach ortopedycznych nie jest zadaniem łatwym. Trudność polega na konieczności uwzględnienia indywidualnej terapii dla każdego pacjenta poddanego różnorodnym zabiegom. Zanim zacznie się skutecznie leczyć, warto porozmawiać z pacjentem o jego dotychczasowych doświadczeniach z lekami przeciwbólowymi, trzeba również spytać o inne stosowane przez niego farmaceutyki. Na rynku farmaceutycznym w Polsce dostępnych jest wiele rodzajów leków – ich postaci farmaceutycznych, które pomagają w zwalczaniu bólu. Wiele z nich jest refundowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należą do nich paracetamol i jego mieszanki, metamizol, duża grupa niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), opioidy, leki innych grup i różne leki miejscowo znieczulające. Leki przeciwbólowe stosowane w leczeniu bólu pooperacyjnego Paracetamol Paracetamol jest najpopularniejszym i najczęściej stosowanym lekiem przeciwbólowym i przeciwgorączkowym. Charakteryzuje go niewielkie ryzyko wystąpienia działań niepożądanych i dowiedziona ośrodkowa skuteczność analgetyczna (COX-3, 5-HT, rec. NMDA, NO). Szczególnie warta uwagi jako skuteczna jest postać do podawania pozajelitowego, która znacznie zwiększyła jego wykorzystanie jako preparatu do leczenia bólu okołooperacyjnego oraz bólu przewlekłego u osób nieprzyjmujących leków doustnie [4]. Stosowany w zakresie dawki terapeutycznej co 4–6 godzin na poziomie maksymalnym 3–4 g na dobę powoduje niewielkie działania uboczne. Paracetamol jest metabolizowany w wątrobie, dlatego wymaga zachowania ostrożności w przypadku stosowania go przez osoby z niewydolnością lub czynną chorobą wątroby, przewlekle nadużywające alkohol lub głodzone. Warto nadmienić już w tym momencie, że należy liczyć się z wystąpieniem różnych postaci bólu, a także z pojawieniem się lub nasileniem istniejących zaparć przy stosowaniu wielu różnych leków przeciwbólowych (osobno i/lub w kombinacjach). Dotyczy to w różnym stopniu wszystkich leków stosowanych w analgezji, na którą to okoliczność niezbędne jest właściwie równoległe z zastosowanymi lekami przeciwbólowymi podawanie od samego początku terapii bólu środków zapobiegawczych. W przypadku bólu przewlekłego niezbędne będzie stosowanie ich w odpowiedniej ilości na stałe. Warto porozmawiać z pacjentem o jego doświadczeniach z lekami przeciwbólowymi, trzeba również spytać o inne stosowane przez niego farmaceutyki. Jako metabolit fenacetyny o głównie słabym działaniu przeciwbólowym i przeciwgorączkowym nie posiada komponentu działania przeciwzapalnego. Jest bardzo rozpowszechniony w wolnym dostępie ambulatoryjnym i szeroko reklamowany bez zwrócenia uwagi na potencjalną toksyczność. Objawy przedawkowania: biegunka, brak łaknienia, nudności, wymioty, bóle brzucha, nadmierna potliwość, ból w prawym podżebrzu, żółtaczka, powiększenie wątroby mogą wystąpić 2–4 dni po przedawkowaniu. W 4–6 dni występują jawne objawy niewydolności wątroby (encefalopatia wątrobowa, drżenia grubofaliste, depresja oddychania, śpiączka, obrzęk mózgu, zaburzenia krzepnięcia, krwawienie z przewodu pokarmowego, DIC, hipoglikemia, kwasica metaboliczna, zaburzenia rytmu serca, zapaść naczyniowa), co powinno być istotnie uzmysłowione stosującym. Metamizol Metamizol to lek przeciwbólowy, przeciwgorączkowy, przeciwzapalny i spazmolityczny. Obecnie obowiązujące zalecenia poświęcają temu lekowi więcej uwagi. Aktualne doniesienia z piśmiennictwa wskazują na jego dużą skuteczność w leczeniu bólu ostrego, przy korzystnym w porównaniu z NLPZ w zakresie profilu działań niepożądanych. Może być stosowany doustnie, dożylnie, domięśniowo lub doodbytniczo z szybkim efektem analgetycznym (ok. 30 min po podaniu trwającym przez 4–6 godzin. Wydalany jest przez nerki, a w przypadku zatrucia nim (maksymalna dawka 3 g/dobę – 50% przy niewydolności nerek i wątroby) konieczne są hemodializy. Może być kojarzony z opioidami, paracetamolem i NLPZ. Niesteroidowe leki przeciwzapalne Niesteroidowe leki przeciwzapalne zmniejszają obrzęk i bolesność i są zwykle stosowane w przypadku łagodnego i umiarkowanego bólu. W celu zmniejszenia umiarkowanego i silnego bólu po operacji zwykle łączy się je z opioidami. Do NLPZ zaliczają się: aspiryna, ibuprofen i naproksen, diklofenak, dexketoprofen, ketoprofen i nimesulid. Niesteroidowe leki przeciwzapalne działają poprzez blokowanie enzymu – cyklooksygenazy (COX), która występuje w dwóch formach: COX-1 (chroni śluzówkę żołądka przed silnymi kwasami i substancjami trawiącymi, pomaga także w zachowaniu funkcji nerek), COX-2 (produkowana, gdy stawy ulegną uszkodzeniu lub zapaleniu). Oba enzymy COX-1 i COX-2 odgrywają kluczową rolę w syntezie prostaglandyn, które powodują ból i obrzęk poprzez podrażnienie zakończeń nerwowych. Niesteroidowe leki przeciwzapalne powodują mniej efektów ubocznych w porównaniu z opioidami. Po operacji stosowanie NLPZ łącznie z innymi lekami, a zwłaszcza opioidami może zmniejszyć zapotrzebowanie na te ostatnie, dzięki czemu zredukowane zostaje ryzyko wystąpienia skutków ubocznych przyjmowania opioidów, takich jak zaparcia i zawroty głowy. Szerokie zastosowanie w lecznictwie – od bólu ostrego po chirurgicznym usunięciu zęba i bólu pooperacyjnego, po bóle przebijające w nowotworowych bólach kości czy też migrenie, może mieć nowa postać miesznego preparatu zawierającego tramadol w połączeniu z dexketoprofemen. Badania kliniczne przeprowadzone na kilku modelach bólu wykazały jego skuteczne działanie przeciwbólowe. Ponadto badania kliniczne przeprowadzone w zakresie opanowania bólu pooperacyjnego wykazały, że dexketoprofen – roztwór do wstrzykiwań lub koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji, podawany jednocześnie z opioidami pozwalał na istotne zmniejszenie dawki opioidów. W badaniach nad bólem pooperacyjnym, w których pacjenci otrzymywali morfinę za pomocą pompy infuzyjnej, kontrolowanej przez pacjenta, pacjenci leczeni deksketoprofenem wymagali istotnie mniejszej dawki morfiny (od 30% do 45% mniej), niż pacjenci w grupie placebo. Niesteroidowe leki przeciwzapalne nie powodują uzależnienia, jednak stosowanie jedynie NLPZ nie uśmierzy umiarkowanego i silnego bólu pooperacyjnego. NLPZ powodują mniej efektów ubocznych w porównaniu z opioidami. Po operacji stosowanie NLPZ łącznie z opioidami może zmniejszyć zapotrzebowanie na te ostatnie. Klasyczne NLPZ (działające przez COX-1, COX-2) mogą powodować chorobę wrzodową żołądka i krwawienia, z przewodu pokarmowego, co należy starannie uwzględnić przy planowaniu terapii i przestrzegać nieprzekraczania dobowych dawek maksymalnych stosowanych leków. Inhibitory wybiórcze (tylko przez COX-2) należą do specyficznej grupy NLPZ, mogą natomiast wpływać niekorzystnie na serce. Ibuprofen Ibuprofen nie hamuje naprawy tkanki kostnej po operacji lub złamaniu, a może nawet sprzyjać temu procesowi – sugerują hiszpańskie badania, o których informuje „Journal of Bone and Mineral Metabolism”. Ibuprofen należący do niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ). Stosowany bólu po operacjach i urazach. Dotychczasowe badania wskazywały, że hamuje proces zrastania się kości po złamaniu czy zabiegu chirurgicznym. Dlatego specjaliści odradzają stosowanie niektórych NLPZ u pacjentów, którzy je przeszli. Naukowcy z Uniwersytetu w Granadzie analizowali wpływ ibuprofenu na komórki odpowiedzialne za rozwój, wzrost i naprawę tkanki kostnej – tzw. osteoblasty. W tym celu przeprowadzili testy in vitro na ludzkich osteoblastach z linii MG-63. Okazało się, że ibuprofen sprzyjał procesom naprawy tkanki kostnej. W przeciwieństwie do innych niesteroidowych leków przeciwzapalnych nie hamował bowiem podziałów osteoblastów oraz syntezy osteokalcyny – hormonu, który reguluje odbudowę i mineralizację kości. Zdaniem autorów, ich wyniki wskazują, że ibuprofen nie ma negatywnego wpływu na wzrost komórek kościotwórczych. Badacze zaobserwowali nawet, że wyższe dawki leku mogą w pewnym stopniu aktywować osteoblasty, a hamować aktywność osteoklastów, tj. komórek kościogubnych (tzw. osteoklastów), które rozkładają i resorbują tkankę kostną. Tramadol Tramadol jest wygodnym syntetycznym opioidem, o największej liczbie postaci farmaceutycznych dostępnych spośród wszystkich leków przeciwbólowych, stosowanym do dawki 400 mg/dobę niezależnie od drogi podania. Ze względu na swoją budowę i mechanizm działania na organizm różni się od wszystkich innych opioidów – uśmierzają ból poprzez dwa całkowicie odmienne mechanizmy: opioidowy, tak jak inne tego typu substancje – pobudza głównie receptory µ (słabiej pobudza receptory kappa i delta). Siła jego działania określana jest jako 1/6 do 1/10 siły działania morfiny) oraz nieopioidowy – polega na wpływaniu na komunikację między komórkami nerwowymi zależnymi od noradrenaliny i serotoniny - podobnie do niektórych leków przeciwdepresyjnych. Stosowany samodzielnie jest przydatny w leczeniu umiarkowanego bólu, ale najbardziej skuteczny jest w połączeniu z NLPZ lub z paracetamolem. Połączenie paracetamolu i tramadolu stanowi skuteczną alternatywę dla NLPZ, zapewniając bezpieczeństwo leczenia w związku z brakiem toksyczności narządowej. Terapia bólu połączeniem paracetamolu i tramadolu daje możliwość zwiększenia skuteczności i/lub poprawy tolerancji i bezpieczeństwa leczenia. W porównaniu z analgezją uzyskaną przy użyciu jednego leku wykazano wysoką skuteczność takiego połączenia zarówno w leczeniu bólu ostrego, np. pooperacyjnego, jak i podostrego bólu spowodowanego zaostrzeniem choroby zwyrodnieniowej stawów lub zmianami w okolicy dolnego odcinka kręgosłupa. Odnosząc się do szeroko dyskutowanej kwestii bezpieczeństwa terapii bólu związanej z przewlekłym stosowaniem leków z grupy NLPZ, zastosowanie połączenia paracetamolu i tramadolu charakteryzuje się wysoką skutecznością również w leczeniu bólu przewlekłego. Połączenie paracetamolu i tramadolu stanowi skuteczną alternatywę dla NLPZ, zapewniając jednocześnie bezpieczeństwo leczenia w związku z brakiem toksyczności narządowej. Początkowo nieadekwatnie indywidualnie dobrana pod względem wielkości dawki terapia może skutkować objawami ubocznymi, takimi jak: wymioty, senność, zawroty głowy i drgawki. Godna uwagi jest nowa, mniej toksyczna pochodna tramadolu – tapentadol w postaci o zmodyfikowanym uwalnianiu, w leczeniu bólu przewlekłego. Opioidowe leki przeciwbólowe Mimo wielu kontrowersji związanych z ryzykiem uzależnienia, silne opioidy są dopuszczone w leczeniu bólu ostrego i przewlekłego o charakterze nienowotworowym. Najbardziej skuteczne w przypadku terapii umiarkowanego i silnego bólu, zwłaszcza przy leczeniu krótkotrwałego bólu umiarkowanego do silnego po operacji. Do najpopularniejszych zalicza się morfinę, oksykodon, fentanyl i buprenorfiny w postaciach krótko działających. W bólu przewlekłym sprawdzają się wygodne postacie o przedłużonym uwalnianiu w tabletkach lub długo działające (72–96 godzin) plastry. Każdy ośrodek medyczny ma nieco inne zasady, procedury i dostępne metody leczenia bólu, w większości przypadków można zalecić leczenie bólu pooperacyjnego opioidami podawanymi doustnie, podskórnie lub dożylnie – w zależności od indywidualnych i na bieżąco modyfikowanych potrzeb pacjenta. Zarówno naturalne, jak i syntetyczne opioidy działają poprzez wiązanie się z receptorami opioidowymi w mózgu, rdzeniu kręgowym i przewodzie pokarmowym. Opioidy działają natychmiastowo po podaniu a ulga w bólu, którą zapewniają, pozwala na większą aktywność pacjenta w ciągu dnia i lepszy odpoczynek w nocy. Opioidy można podawać różnymi drogami, ale są to różne dawki: doustnie, podskórnie, podjęzykowo i bezpośrednio do krwiobiegu. Istotną wadą opioidów jest to, że mogą zaburzać oddychanie lub oddawanie moczu, a także powodować zaparcie, zawroty głowy, zdezorientowanie, nudności, świąd skóry, którym można zapobiegać, stosując odpowiednie leczenie objawowe. Inne leki opioidowe i leki dostępne bez recepty Do leków opioidowych zalicza się także kodeinę oraz jej pochodną dihydrokodeinę, a także pochodną morfiny – dekstrometorfan. Leki te są dostępne zarówno na receptę, jak i bez recepty. Występują jedynie w postaci doustnej. Rodzaje analgezji stosowanej w leczeniu bólu pooperacyjnego Dożylne znieczulenie kontrolowane przez pacjenta Analgezja kontrolowana przez pacjenta jest nowoczesną, wygodną dla pacjenta metodą leczenia bólu po operacji poprzez podawanie leków opioidowych za pomocą specjalnej pompy do znieczulenia kontrolowanego przez pacjenta (patient-controlled analgesia – PCA). Opioidy mogą zapewnić ulgę w bólu i pomagają w przyspieszeniu powrotu do zdrowia po operacji. Jednakże są one opioidami, w związku z czym doprowadzają do uzależnienia przy długim ich stosowaniu. Do uzależnienia w okresie pooperacyjnym dochodzi rzadko, ale ważne jest, by stosować leki opioidowe ściśle według zaleceń i odpowiednio przestać, gdy tylko ból zacznie ustępować. Leki miejscowo znieczulające Leki miejscowo znieczulające blokują odczuwanie bólu na określonym aplikacją obszarze ciała. W operacjach ortopedycznych mogą być stosowane jako metoda znieczulenia w trakcie zabiegu oraz jako część terapii przeciwbólowej po operacji. W celu leczenia bólu leki miejscowo znieczulające są podawane w formie zastrzyku (lub wielokrotnych wstrzyknięć) w pobliżu linii cięcia chirurgicznego, na skórę obszaru dolegliwości lub okolicę z bólem. Nie zaleca stosowania leków przeciwbólowych na otwarte rany, a zwłaszcza opioidów i NLPZ ze względu na ich miejscową toksyczność. W operacjach ortopedycznych do najczęściej stosowanych środków miejscowo znieczulających należą: lidokaina, bupiwakaina i ropiwakaina. Podawanie leków miejscowo znieczulających wiąże się z ryzykiem reakcji alergicznej, która może spowodować uszkodzenie nerwów, skurcz mięśni i drgawki. Znieczulenie regionalne Leki znieczulające miejscowo zapewniają znieczulenie podczas operacji i ulgę w bólu kilka godzin później wokół nerwów w obrębie regionu ciała poddawanego operacji. Mogą blokować odczuwanie i wykonywanie ruchów. Znieczulenie podpajęczynówkowe i zewnątrzoponowe Znieczulenie podpajęczynówkowe i zewnątrzoponowe należą do blokad centralnych. Blokują odczuwanie i możliwość wykonywania ruchów na obszarze poniżej miejsca podania, zwykle dolnej części kręgosłupa. Mogą znieczulać obszar od podbrzusza i miednicy w dół, do palców u stóp. Znieczulenie podpajęczynówkowe jest pojedynczym wstrzyknięciem leku miejscowo znieczulającego lub morfiny, bezpośrednio do kanału kręgowego. Ze względu na to, że jest podawane jako pojedynczy zastrzyk, jego efekt trwa podczas operacji i kilka godzin po niej. Znieczulenia (blokady) kończyn Leki miejscowo znieczulające mogą być stosowane w celu znieczulenia mniejszego obszaru w celu zapewnienia ulgi w bólu w ciągu 24–48 godzin po operacji np. kolana lub barku po lokalizacji miejsca pod USG. Podsumowanie Lekarze i naukowcy kontynuują badania nad nowymi metodami leczenia bólu w celu zmniejszenia długości trwania rekonwalescencji po operacji i pomocy w powrocie do codziennej aktywności tak szybko, jak to możliwe. Istnieje wiele różnych leków przeciwbólowych (opioidy, NLPZ, leki miejscowo znieczulające, koanalgetyki – leki adiuwantowe) i różne metody ich podawania (zastrzyki, tabletki, plastry). W operacjach ortopedycznych także pojawiła się ostatnio taka tendencja, polegająca na łączeniu tych różnych leków z różnymi drogami podania, żeby zapewnić jak najbardziej skuteczną ulgę w bólu. Leki adiuwantowe podawane drogą dożylną lub enteralną w leczeniu zarówno bólu ostrego, jak i przewlekłego reprezentowane są z dobrym skutkiem przez ketaminę, lidokainę, prebgabalinę, gabapentynę [6, 7]. Podawanie leków miejscowo znieczulających wiąże się z ryzykiem reakcji alergicznej, która może spowodować uszkodzenie nerwów, skurcz mięśni i drgawki. Oprócz poprawiania się jakości leczenia bólu terapia skojarzona pozwala na zmniejszenie zastosowania opioidów i innych leków oraz zredukowanie związanych z nimi skutków ubocznych. Wiedzę na ten temat można poszerzyć o bardziej szczegółowe dane zawarte w polskim piśmiennictwie [8].

Plamienie po poronieniu. Objawy po poronieniu różnią się wśród kobiet, ale zwykle obejmują krwawienie, bóle brzucha, skurcze, wyczerpanie. Plamienie po poronieniu występuje w różnym natężeniu. W zależności od konkretnego przypadku, trwa kilka lub kilkanaście dni. Krwawienie po poronieniu trwające dłużej niż dwa tygodnie

Dzień dobry... Starasz się o maleństwo, wiesz, że zostaniecie rodzicami a może masz już dziecko? Poszukujesz informacji, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem? Dołącz do naszej społeczności. Rejestracja jest bezpieczna, darmowa i szybka. A wsparcie i wdzięczność, które otrzymasz - nieocenione. Podoba Ci się? Wskakuj na pokład! Zamiast być gościem korzystaj z wszystkich możliwości. A jeśli masz pytania - pisz śmiało. Ania Ślusarczyk (aniaslu) Zaloguj Zarejestruj Dzisiaj Dzień Ojca i z tej okazji zapraszam cię do wysłuchania rozmowy, której bohaterem jest Patrick Ney. Psycholog, doradca rodzicielski, tata dwóch córeczek, urodzony w Anglii, co w tej historii ma również znaczenie ;) Posłuchaj rozmowy Natomiast o 17:00 zapraszam Cię na live z Agnieszką Hyży - porozmawiamy o rodzicielstwie, macierzyństwie i oczywiście o ojcostwie. O tym co robić z "dobrymi radami". Dołącz reklama Starter tematu Szperanina Rozpoczęty 1 Marzec 2020 #1 Dziewczyny które niestety poroniły. Jak długo lezalyscie w szpitalu? I kiedy wykonano łyżeczkowanie reklama N Natalia198777 2 Maj 2020 Dziewczyny które niestety poroniły. Jak długo lezalyscie w szpitalu? I kiedy wykonano łyżeczkowanie Ja leżałam 4 dni. Przez 3 czy dziecko nadal nie ma bijacego serduszka. Wypuścili dzień po zabiegu #2 Po lyzeczkowaniu na następny dzień do donu Kasia 77 Gość #3 W październiku zostałam przyjęta na oddział w niedzielę o 1 w nocy i zaraz zrobili mi na czczo i już przyjechałam z postępującym poniedziałek ok 13 chciałam wyjść bo według mnie wszystko było chcieli mnie wyszłam we wtorek . #4 Zabieg w dzień przyjęcia (z samego rana) wypisali mnie dopiero na drugi dzień. Trzymaj się. Ostatnia edycja: 1 Marzec 2020 #6 Po lyzeczkowaniu na następny dzień do donu Ah przepraszam, ja wyszłam dopiero 3dni po zabiegu bo czekałam na zastrzyk z immunoglobulinami. Ale normalnie to dobę #7 Ja po poronieniu farmakologicznym też wyszłam następnego dnia. Trzymaj się.... #8 Ja byłam 6 dób. Przyjęli mnie we wtorek rano. Wieczorem podali tabletki i tak codziennie do piątku. (nie chciałam zabiegu, mój lekarz też odradzał) w niedzielę miałam zabieg doczyszczenia bo nie wszystko zeszło po tabletkach. W poniedziałek wyszłam do domu. reklama #9 Ja wyszłam 4 godziny po zabiegu. reklama pożegnanie Gość #10 Drogie, mnie w środę ( rano o 10:00 szpital przyjął z rozpoczetym ronieniem (we wtorek potworne bóle/skurcze), krwawienie. O 13:00 USG podano mi tabletki doustne na dalsze ronienie g. 13:30, 22:00 i 06:00. Noc w szpitalu, kolejne badanie USG po obchodzie, okolo 09:00. Macica jednak do końca sie nie oczyscila, choć niewiele brakowało, ordynator zdecydował o zabiegu. O 10:00 zabieg, trwał nie wiecej niż 10 min. O 12:00 dostałam pierwszy posiłek tego dnia i o 14:30 otrzymałam wypis. Czuje się fizycznie ok, nie mam krwawienia, ledwo mini plamienie raz w ciągu dnia. Jedynie uczucie ciągnięcia w brzuchu i dzis o męczą mnie wzdecia(!). Chciałam Was spytać czy czułyscie bol po zabiegu na drugi dzien, czy takie ciągnięcie, czy coś innego? Jak długo?

^{Schorzenia, które mogą manifestować się bólem przy oddawaniu moczu, to przede wszystkim: Zapalenie cewki moczowej – najczęściej jest wywoływane przez bakterie, może przenosić się drogą kontaktów seksualnych. Warto wiedzieć, że zapalenie cewki moczowej może przebiegać bezobjawowo. Symptomy kojarzone z zapaleniem cewki moczowej} Objawy po poronieniu różnią się wśród kobiet, ale zwykle obejmują krwawienie, bóle brzucha, skurcze, wyczerpanie. Plamienie po poronieniu występuje w różnym natężeniu. W zależności od konkretnego przypadku, trwa kilka lub kilkanaście dni. Krwawienie po poronieniutrwające dłużej niż dwa tygodnie może już oznaczać poronienie niecałkowite, które wymaga opieki lekarskiej. Zobacz film: "Aktywność fizyczna w ciąży" 1. Co się dzieje z ciałem kobiety po poronieniu? Krwawienie jest objawem poronienia, ale utrzymuje się również po nim. Silny ból w dole brzucha, także objaw poronienia, utrzymuje się maksymalnie dwa dni. Ból brzucha po poronieniu przypomina bóle menstruacyjne. Wiele kobiet po poronieniu uskarża się na obolałe piersi. Często piersi są wypełnione mlekiem na tyle, że mleko z nich wycieka. Aby sobie z tym poradzić, można stosować zimne okłady, dobrze dobrany, unoszący biustonosz, a także wkładki laktacyjne, które zapobiegną plamom na ubraniu. Dyskomfort piersi powinien przejść po około tygodniu. Po poronieniu należy powstrzymać się przed forsowaniem osłabionego organizmu. Dobrze jest zapytać lekarza o to, czy można podjąć aktywność fizyczną i w jakiej formie będzie ona bezpieczna. Obciążenie fizyczne jest jednak nieporównywane z obciążeniem psychicznym, które odczuwa kobieta po poronieniu. Silne, negatywne emocje, takie jak poczucie winy, gniew, rozpacz są, niestety, naturalne w tej sytuacji. U wielu kobiet zdarza się także depresja po poronieniu. Oprócz tego, problemy emocjonalne wpływają także na organizm – pojawiają się koszmary senne, zaburzenia odżywiania, problemy ze snem, wahania nastrojów. Jeśli kobieta nie może sobie z nimi poradzić, powinna skorzystać z profesjonalnej pomocy. Ważne jest, aby starać się zregenerować siły, zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Jeśli jest to możliwe, dobrze jest wziąć kilka dni urlopu. 2. Krwawienie po poronieniu Poronienie może objawiać się silnym krwawieniem. Krwawienie utrzymuje się jeszcze do dwóch tygodni po poronieniu. Takie krwawienie przypomina menstruację, choć u niektórych kobiet jest to tylko lekkie plamienie. Krwawienie, szczególnie to obfite, zwiększa ryzyko infekcji intymnych. Trzeba więc pamiętać o pewnych zasadach higieny, które powinny zapobiec zakażeniom. Przede wszystkim należy: używać podpasek zamiast tamponów, brać prysznic zamiast kąpieli, zrezygnować z korzystania z basenu, zrezygnować z irygacji pochwy, powstrzymać się przed współżyciem. Ryzyko infekcji zmniejszy się wraz z rozpoczęciem naturalnego cyklu menstruacyjnego. Normalne miesiączkipowinny powrócić około 3-6 tygodni po poronieniu. Początkowo krwawienie menstruacyjne zwykle trwa dłużej i jest obfitsze. 3. Kiedy krwawienie po poronieniu może oznaczać coś niepokojącego? Krwawienie po poronieniu trwające ponad dwa tygodnie może oznaczać niecałkowite poronienie. Jest to stan, gdy w ciele kobiety po ciąży pozostała część tkanki. Martwa tkanka pozostająca w ciele kobiety prowadzi do krwawień, a w efekcie także do infekcji, jeśli nie zostanie usunięta. Oprócz tego kobieta może uskarżać się także na skurcze w dole brzucha i gorączkę (gorączka oznacza infekcję). Aby organizm sam wydalił tkankę, podaje się specjalne leki doustne, a jeśli one nie pomogą, konieczna jest operacja i chirurgiczne usunięcie. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Lek. Paweł Baljon lekarz w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Kielcach.

Pomoc psychologa po poronieniu. Kiedy doświadczamy w życiu tego co najcenniejsze, pogrążamy się często w rozpaczy oraz wszechogarniającym smutku. Śmierć dziecka na skutek poronienia jest zdarzeniem traumatycznym, siejącym spustoszenie w umyśle rodziców, którym nie było dane przeżyć narodzin swojego potomka.

^{Tabletki poronne - co warto o nich wiedzieć? Tabletki poronne powodują skurcze macicy, w wyniku których dochodzi do oderwania się zarodka. Następnie jest on wydalany z organizmu kobiety wraz z krwią. Czy stosowanie takich preparatów jest bezpieczne? O czym trzeba pamiętać decydując się na ich zażycie? Bezpieczeństwo stosowania tabletek poronnych Poronienie, bez względu na to, czy jest ono naturalne, czy też wywołane środkami farmakologicznym, niesie za sobą ryzyko wystąpienia komplikacji, spośród których najczęstszymi są krwotoki z dróg rodnych. Z tego powodu każda kobieta decydująca się na zażycie tabletek poronnych powinna zasięgnąć konsultacji z lekarzem i przebywać pod jego stałą opieką (lub ewentualnie być z nim w stałym kontakcie). Po podaniu środków nie powinna również przebywać sama, ponieważ w razie pojawienia się skutków ubocznym lub niepokojących objawów - ktoś powinien udzielić jej pomocy oraz zadbać o odpowiednią poradę lekarską. Jednak w praktyce komplikacje zdarzają się dość rzadko - uważa się, że kobiety mogą bez problemu przeprowadzić zabieg aborcji farmakologicznej samodzielnie, w domowym zaciszu. Z reguły jedynymi objawami zażycia tabletek poronnych są nasilone objawy zwykłej miesiączki: ból brzucha, kręgosłupa lędźwiowego, jak również bardziej obfite krwawienie z dróg rodnych. O czym należy pamiętać? Przede wszystkim należy mieć na uwadze to, że tabletki poronne są skuteczne jedynie w pierwszym trymestrze ciąży, czyli maksymalnie do jej 13 tygodnia. Im wcześniejsza ciąża, tym większe szanse na prawidłowe przeprowadzenie zabiegu (pod koniec pierwszego trymestru prawdopodobieństwo powodzenia drastycznie spada). Ponadto istnieje dość szeroki zakres przeciwwskazań do zażycia tabletek poronnych. Nie powinny z nich korzystać kobiety, które: wykazują stosunkowo niską krzepliwość krwi (wówczas wzrasta ryzyko wystąpienia krwotoku) cierpią na schorzenia związane z układem krwionośnym i/lub nerkami posiadają spiralę domaciczną (przed zastosowaniem tabletek poronnych bezwarunkowo wkładka domaciczna musi zostać usunięta, ponieważ podczas skurczów wywołanych preparatem może ona uszkodzić organy wewnętrzne) mają zdiagnozowaną porfirię nie są w stanie zapewnić sobie opieki partnera lub bliskiej osoby po zażyciu preparatu. Warto także wspomnieć o predyspozycjach psychologicznych kobiety, która zamierza zażyć tabletki wczesnoporonne. Niejednokrotnie sięgają po nie kobiety niezdecydowane, przestraszone lub zdezorientowane nową życiową sytuacją, co w konsekwencji prowadzi do późniejszych problemów natury psychicznej. Zażycie preparatu poronnego musi być świadomą i dobrze przemyślaną decyzją.}

Pacjentka, która chce wykonać badanie genetyczne po poronieniu (w celu określenia płci po poronieniu lub przyczyny poronienia), musi poprosić lekarza o zabezpieczenie próbki. Musi nią być materiał genetyczny dobrej jakości np. kosmówka, kosmki kosmówki czy kawałek pępowiny w soli fizjologicznej.

^{Niestety, do końca ciąży istnieje ryzyko straty dziecka, choć pocieszjace może być to, że z każdym tygodniem maleje. Fachowo, uznaje się, że do 22 tc mówi sięo poronieniu, po tym czasie- o porodzie przedwczesnym (tylko, że tak maleńskie istotki najcześciej nie przeżywają), może też być obumarcie ciąży. Wszystko zależy od przyczyn. W II trymestrze to najczęściej są to właśnie kłopoty z szyjką, ale jeśli się rozpozna wcześnie-to można założyć szew i przy leżeniu są szanse na utrzymanie ciąży. A poza tym-przyczyn niestety może być milion...Po zakończeniu jednak I trymestru najczęściej powodem straty ciąż są problemy ze strony matki... Strasznie to wszystko smutne Odpowiedz wspułczuje Ci kochana bardzo. zaskoczył mnie jedynie fakt iz poroniłas w 23 tyg!!!!!!!!! przeraziło mnie pozno mozna jeszcze poronic? coz moglo byc przyczyna ? jeszcze raz bardzo mi przykro ze tak ci sie ułozyło to wszystko ale wierze ze nastepny bedzie juz szczesliwy i mocno trzymam za to kciuki Odpowiedz Dea, bardzo, ale to bardzo mi przykro. Przechodziłam przez to też dwa razy, więc rozumiem Twój ból. Do lekarza standardowo idzie się po pierwszej mieisączce od poronienia, która występuje 4-6 tygodni po. Co do badań, to naprawdę bardzo różnie. Ja po pierwszym poronieniu w 16 tc. nie robiłam żadnych badań, tylko toxoi i cytomegalię. Mój lekarz w ogóle jest przykładem na to, żeby nie badać się na wszystko i za dużo tych badań nie robić (nie wiem, jaka postawa jest lepsza, ale to fakt, że on takie podjeście ma). Za drugim razem (puste jajo płodowe, 8tc) - robiłam hormony tarczycy, posiew bakteryjny z pochwy, toxo, ureoplazme, mykoplazme i chlamydię (to na własne życzenia). Oprócz tego przebanay został mój mąż - plemniki - badanie ogólne i bakteryjne. Wszystko wyszło w porządku i dalej nie wiemy, co się stało. Będziemy próbować wciąż i wierzymy, że w końcu się uda. Co do badań genetycznych to mój lekarz mówi, że po drugim poronieniu to jeszcze za wcześnie, bo to potwornie obciążające psychicznie badanie. Nie byłabym na nie teraz gotowa. Życzę Ci szczęścia w przyszłości i przytulam Cię mocno. Odpowiedz po pierwsze powinnaś mieć bardzo dobrego lekarza! po drugie-to właśnie on po ocenie sytuacji powinien zlecić ci odpowiednie badania! niektóre z badań któe radza zrobic dziewczyny na wątkach o poronieniach są zalezności co bylo przyczyną poronienia lekarz dobiera badania! mi po pierwszym poronieniu lekarz nie kazał robić żadnych badań bo mniej więcej było wiadomo co i jak...po drugim zorbiłam badania genetyczne-kariotyp żeby wykluczyć najgorsze! i wyszły dobre :) a teraz już wielkimi krokami zbliżam się do dnia porodu :D nie piszę żebyś żadnych badań nie robiła ale lepiej zaoszczędzić pieniade natych niepotrzebnych żeby zrobić więcejtych odpowiednich... trzymaj się kochana i głowa do góry! Odpowiedz dea tak mi pzrykro. To okropne co Cię spotkało i żadne moje słowa na pewno nie są w stanie pomniejszyć Twojego bólu. Płaczę razem z Tobą. . Jeżeli chodzi o badania to są to: toxoplazmoza, chlamydia, cytomegalia, cytologia, przeciwciała: plemnikowe, tarczycowe, jądrowe i antykardipilidowe (tak to się chyab pisze), hormonki płciowe, posiew z szyjki no i badania tarczycy tak jak już pisłaś. Nie jestem pewna czy są to wszytskie ale takie polecił mi mój gin. Trzymaj się Kochana. Odpowiedz}

Dziwne krwawienie po poronieniu farmakologicznym - co się dzieje? – odpowiada Redakcja abcZdrowie Krwawienie po łyżeczkowaniu: Czy to normalne? – odpowiada Lek. Maja Sidor-Lenkiewicz Krwawienie po łyżeczkowaniu – odpowiada Lek. Łukasz Kowalski

Objawy poronienia mogą być różne i zależą przede wszystkim od wieku ciąży. Jeśli zauważysz u siebie niepokojące objawy: plamienie, krwawienie czy bóle krzyża lub podbrzusza, nie wpadaj od razu w panikę. Często są to po prostu naturalne objawy rozwijającej się ciąży, zawsze jednak wymagają konsultacji z lekarzem. Jakie są objawy poronienia? Objawy poronienia mogą występować w różnym nasileniu. Spis treściPoronienie zagrażające: objawyPoronienie w toku: objawyPoronienie późne: objawyPoronienie powikłane: objawy Poradnik Zdrowie: Gadaj Zdrów, odc. 6 Poronienie Objawy poronienia mogą występować w różnym nasileniu. Uzależnione są od wieku ciąży oraz stopnia zaawansowania poronienia. Im są silniejsze, tym rokowanie dla ciąży gorsze. Należy jednak pamiętać, że podobne objawy mogą towarzyszyć również prawidłowo rozwijającej się ciąży. O tym, czy ciąża jest zagrożona poronieniem decyduje lekarz po zbadaniu pacjentki. Poronienie zagrażające: objawy Objawy poronienia zagrażającego to: plamienie z dróg rodnych krwawienie z dróg rodnych ból w podbrzuszu ból w okolicy krzyża Poronienie zagrażające to oddzielenie się jaja płodowego na niewielkim odcinku. Możliwe jest zastosowanie leczenia zachowawczego przez ciężarną ( leżenie), ale gdy nadal pojawia się krwawienie z macicy oraz czynność skurczowa, rokowania dla ciąży są złe. Poronienie w toku: objawy Objawy są takie jak przy poronieniu zagrażającym, ale ból, zarówno w podbrzuszu jak i ból krzyża, są silny, rwący, przypominający skurcze. Poronienie w toku prowadzi do utraty ciąży. Poronienie późne: objawy Poronienie późne to sytuacja, gdy utrata dziecka następuje po 13. tygodniu ciąży, czyli po zakończeniu 1. trymestru ciąży. Po około 16. tygodniu ciąży, gdy wykształci się łożysko, jajo płodowe wydalane jest dwuczasowo, tzn. poronienie ma przebieg podobny do porodu (po 20. tygodniu ciąży częściej mówi się o porodzie martwego dziecka). Późne poronie ciąży bardziej przypomina wówczas proces porodu, a jej pierwszymi objawami są: krwawienia z dróg rodnych skurcze w podbrzuszu odejście płynu owodniowego Poronienie powikłane: objawy Niekiedy poronieniu mogą towarzyszyć również inne objawy: gorączka (powyżej 38 st. C) zapalenie błony śluzowej macicy zapalenie przydatków dreszcze bóle mięśni sztywność karku Więc jak długo to normalne, że po poronieniu odczuwasz ból brzucha? Zwykle po aborcji występuje niewielkie krwawienie z pochwy. Krew może mieć kolor jasnoczerwony, bladoróżowy, ciemnobrązowy lub jasnobrązowy. Zwykle nie ma zakrzepów krwi, a krwawienie ustępuje w ciągu 2 tygodni . Poronienie to naturalna samoistna reakcja organizmu kobiety w ciąży na nieprawidłowości w rozwoju ciąży. Skutki poronienia to utrata ciąży i wydalenie z macicy pozostałości po ciąży. O poronieniu mówimy gdy strata dziecka ma miejsce przed 22 tygodniem ciąży, a po 22 tygodniu ciąży mówimy o porodzie przedwczesnym martwego płodu. Około 50% ciąż kończy się wczesnym poronieniem, którego objawem jest opóźniona miesiączka z obfitszym poronień Poronienia wywołane przez naturę, czyli poronienia samoistne, możemy podzielić na rodzaje ze względu na:czas kiedy doszło do poronieniaporonienie wczesne, które miało miejsce do 12 tygodnia ciążyporonienie późne, które wystąpiło po 12 tygodniu ciążystopień samoistnego oczyszczenia się macicy po poronieniuporonienie całkowite, inaczej poronienie zupełne, to poronienie kiedy macica samodzielnie oczyszcza się z pozostałości po ciąży (najczęściej ma to miejsce przy poronieniach do około 8 tygodnia ciąży)poronienie niecałkowite, inaczej poronienie niezupełne, to poronienie kiedy z macicy została wydalona tylko część pozostałości po ciąży i konieczny jest zabieg oczyszczenia macicy – zabieg łyżeczkowania macicyobecność gorączki podczas poronienia – poronienie gorączkoweniepowikłane poronienie gorączkowe, występuje przy temperaturze ciała od 38 do 39 stopni C i towarzyszy mu miejscowy stan zapalny w obrębie błony śluzowej macicypowikłane poronienie gorączkowe, występuje przy temperaturze ciała około 38-39 stopni C i towarzyszy mu stan zapalny przydatków oraz miejscowe zapalenie otrzewnej, które może się rozszerzyćporonienie septyczne, występuje gdy temperatura ciała wzrasta powyżej 39 stopni C i rośnie ryzyko wystąpienia wstrząsu septycznego, czyli zakażenia (stanu zapalnego) całego organizmu, które może doprowadzić do śmierciprzebieg poronieniaporonienie jednoczasowe to poronienie wczesne i całkowite, czyli takie, do którego dochodzi do 12 tygodnia ciąży i podczas którego wydalane jest w jednym etapie w całości obumarłe jajo płodowe. poronienie dwuczasowe to poronienie późne i niecałkowite, przebiegające w dwóch etapach przypominających poród. Skurcze macicy powodują pęknięcie worka owodniowego i wypłynięcie wód płodowych oraz rozwarcie szyjki macicy, przez którą wydalany jest martwy płód, a dopiero później poronieńporonienie nawykowe, inaczej poronienie nawracające, to poronienie do którego doszło co najmniej 3 razy z rzędustopień zaawansowania poronienia – etap poronienia poronienie zagrażające to początek poronienia, czyli okres kiedy istnieją duże szanse na uratowanie ciąży, jeśli badanie USG wykaże, że ujście szyjki macicy jest zamknięte. Objawy poronienia zagrażającego: plamienie lub krwawienie z pochwy, lekkie skurcze macicy. Leczenie poronienia zagrażającego polega na farmakologicznym podtrzymywaniu ciąży np. progesteronem w tabletkach (luteiną) i prowadzeniu spokojnego trybu życia bez dużego wysiłku. W przypadku poronienia zagrażającego jest całkowity zakaz seksu w ciąży oraz może być konieczne leżenie w łóżku, a nawet pobyt w szpitalu w celu obserwacji stanu nieodwracalne, inaczej poronienie w toku lub poronienie nieuchronne, to poronienie niemożliwe do zatrzymania. Na badaniu USG ujście i kanał szyjki macicy sąrozwarte. Objawy poronienia nieodwracalnego: skurcze macicy oraz silne bóle w podbrzuszu i nasilające się krwawienie z pochwy prowadzące do wydalenia jaja płodowego. Jeśli jajo płodowe i pozostałości zostaną wydalone w całości będzie to poronienie całkowite i nie będzie potrzeby wykonania zabiegu łyżeczkowania w celu oczyszczenia macicy. poronienie zatrzymane, inaczej poronienie chybione, to poronienie podczas, którego nie dochodzi do samoistnego wydalenia obumarłego jaja płodowego (zarodka) w ciągu pierwszych 8 tygodni ciąży i dla organizmu ciąża trwa nadal. Poronienie zatrzymane, czyli ciążę obumarłą, najczęściej rozpoznaje się podczas badania USG, gdy lekarz nie wykrywa bicia serca dziecka. Objawem poronienia zatrzymanego jest też brak powiększania się macicy z upływem kolejnych tygodni ciąży. Obumarłą ciążę należy usunąć. Lekarz kieruje kobietę na zabieg łyżeczkowania poronienia Według statystyk do około 80% poronień dochodzi w pierwszym trymestrze ciąży, najczęściej do 8 tygodnia ciąży, kiedy ryzyko poronienia wynosi około 15%. Po 8 tygodniu ciąży ryzyko poronienia maleje do około 10 %. Od początku drugiego trymestru ciąży ryzyko poronienia gwałtownie spada i wynosi około 2%.Ryzyko poronienia wzrasta wraz z wiekiem matki. Ryzyko poronienia u bardzo młodych kobiet w wieku 20 lat wynosi około 10% i wzrasta dwukrotnie do około 20% przed 35 rokiem życia. Po przekroczeniu 35 roku życia ryzyko poronienia gwałtownie rośnie i w wieku około 40 lat dochodzi do około 40 %. Ryzyko poronienia zwiększa:palenie papierosówprzebyte dwa poronienianieprawidłowa budowa macicywystępowanie mięśniaków w macicychoroby we wczesnym okresie ciąży, np.: listerioza, różyczka, zakażenie bakteriami Chlamydiinieleczone choroby, np. choroby tarczycy, nerek, cukrzycawiek kobiety, po 35 roku życia zwiększa się ryzyko poronieniaużywkiniezdrowa dietastresprzegrzanie lub przechłodzenie organizmunadmierny wysiłek fizycznyRyzyko kolejnego poronienia można próbować zmniejszyć, a nawet próbować mu zapobiec, poprzez:znalezienie przyczyny poronienia i odpowiednie leczenierzucenie palenia papierosówograniczenia spożywania alkoholuzmianę trybu życia z niezdrowego na zdrowy poprzez np. zdrowe odżywianie, umiarkowane ćwiczenia fizyczneodpoczynek w pierwszych miesiącach ciążyczasem lekarze zalecają całkowite wstrzymanie się od współżycia seksualnego do czasu, aż zniknie ryzyko poronieniaRyzyko poronienia kolejnej ciąży wynosi około 15-20% po pierwszym poronieniu, około 20-30% po dwóch poronieniach i rośnie do około 30-45% po trzech poronieniach. Objawy poronieniaWszelkie plamienia i krwawienia z pochwy oraz bóle w podbrzuszu na początku ciąży mogą być objawami zbliżającego się poronienia. Dlatego w przypadku zaobserwowania tych objawów u siebie należy natychmiast skonsultować się z lekarzem ginekologiem celem zdiagnozowania ich plamienia z pochwy na początku ciąży może być też stan zapalny błony śluzowej macicy wywołany uszkodzeniem (obtarciem) jej podczas stosunku płciowego lub infekcja narządów rodnych. Krwawienia we wczesnej ciąży mogą wskazywać na występowanie ciąży pozamacicznej. Natomiast przyczyną bólów w podbrzuszu na początku ciąży może być zakażenie dróg moczowych lub zaparcia. Możliwe objawy poronienia:plamienie z pochwy, przypominające plamienia występujące na początku miesiączkikrwawienie z pochwy, często obfite, ze skrzepami krwikrwotok z pochwyskurcze macicybóle w podbrzuszu przypominające bóle miesiączkowebóle w dolnym odcinku kręgosłupa, tzw. bóle w okolicach krzyżaodejście wód płodowychogólne osłabienie organizmugorączkadreszczewstrząs septycznyCzęsto kobiety nie wiedzą, że przeszły poronienie. Dzieje się tak w przypadku poronienia na bardzo wczesnym etapie ciąży, to jest w czasie do 2 tygodni od zapłodnienia. Przebiega ono bez objawów charakterystycznych dla poronienia i tylko spóźniona miesiączka może wskazywać na wystąpienie poronieńPoronienie może wystąpić na skutek jednej lub kilku przyczyn jednocześnie. Przyczyny kolejnego poronienia mogą być zupełnie inne niż poprzedniego. W trakcie trwania poronienia nie można wykryć przyczyn wywołujących poronienie. Do około połowy poronień dochodzi z powodu nieprawidłowości na etapie powstawania (łączenia się materiału genetycznego mężczyzny i kobiety) i wczesnego rozwoju zarodka. Jest to tak zwana selekcja naturalna, czyli sama natura nie dopuszcza do rozwoju nowego życia z powodu wystąpienia wad genetycznych (nieprawidłowej budowy lub liczby chromosomów) uniemożliwiających prawidłowy rozwój płodu. Za pozostałe poronienia odpowiedzialny jest organizm kobiety, który nie jest w stanie zapewnić odpowiednich warunków do rozwoju ciąży, a nawet może zwalczać powstające przyczyny poronieńwady genetyczne nieprawidłowa budowa rozwijającego się zarodkaciążowa choroba trofoblastyczna (nieprawidłowy rozwój komórek trofoblastu, z którego powstaje między innymi łożysko w wyniku nieprawidłowego zapłodnienia komórki jajowej). Postacie choroby trofoblastycznej: zaśniad groniasty (całkowity i częściowy), zaśniad groniasty inwazyjny, rak kosmówki, guz miejsca jajo płodowe – ciąża bezzarodkowawady budowy macicymięśniaki macicytorbielezespół policystycznych jajnikówstany zapalne narządów rodnychniewydolność szyjki macicykonflikt serologicznyzaburzenia hormonalne, np. zaburzenia czynności tarczycyzaburzenia immunologiczne, np. brak przeciwciał blokujących, zespół antyfosfolipidowyniewydolność ciałka żółtego (za mała ilość progesteronu wytwarzanego przez ciałko żółte, który odpowiada za utrzymanie ciąży) choroby przewlekłechoroby zakaźneinfekcjewiek kobietyużywki niezdrowa dietadługotrwały stresprzemęczeniezażywane lekarstwa w czasie ciążypromieniowanie jonizujące, elektromagnetycznesubstancje toksyczne, np. chemikalia, farbygwałtowne zmiany ciśnienia, np. loty samolotem, wycieczki górskiegwałtowne zmiany klimatu gwałtowne zmiany temperatury, np. sauna, gorące lub zimne kąpieleNajczęstsze przyczyny poronień w drugim trymestrze ciążyodklejenie się łożyskapęknięcie worka owodniowegorozwarcie się szyjki macicyzaburzenia hormonalnezakażenie wewnątrzmacicznezatrucie ciążowe – gestozaanemianieleczone chorobyCiąża po poronieniu Kolejna ciąża po poronieniu może przebiegać zupełnie prawidłowo, o ile lekarz nie znajdzie przyczyn utraty poprzedniej ciąży. Po poronieniu kobieta ma 80% szans na zajście w kolejną ciążę, a potem na urodzenie zdrowego dziecka. Ciąża po poronieniu traktowana jest jako ciąża wysokiego ryzyka i wymaga szczególnego nadzoru lekarza nie zalecają kolejnych prób zajścia w ciążę bezpośrednio po poronieniu, ponieważ macica, zwłaszcza po zabiegu łyżeczkowania, będzie potrzebowała trochę czasu na odbudowę endometrium. Powrót płodności po poronieniu, którego objawem jest pierwsza miesiączka po poronieniu, zależy od szybkości zregenerowania się błony śluzowej macicy zwanej endometrium. Przed pierwszą miesiączką po poronieniu może wystąpić owulacja, a tym samym istnieje możliwość zajścia w ciążę. Zachodzenie w ciążę przed pierwszą miesiączką po poronieniu jest niewskazane ze względu na niezregenerowane jajeczkowania (powrót owulacji) zwykle trwa od 1-3 miesięcy. Przez ten okres czasu podczas współżycia należy stosować środki antykoncepcyjne np. psychiczne do ponownego zajścia w ciążę po poronieniu jest niezwykle istotne. Jeżeli występuje strach przed kolejną ciążą i możliwością poronienia lepiej na jakiś czas odłożyć starania o dziecko. W takiej sytuacji bardzo pomocna może okazać się wizyta u po poronieniu i leczenie Badania po poronieniu w celu ustalenia przyczyny poronienia są wykonywane najczęściej dopiero w przypadku poronień nawykowych, czyli po 3 kolejnym poronieniu. Według lekarzy ginekologów specjalizujących się w patologii ciąży lub leczeniu niepłodności warto te badania wykonać już po drugim poronieniu mimo wysokich kosztów tych celu zdiagnozowania przyczyn poronienia i rozpoczęcia leczenia wykonuje się między innymi specjalistyczne badania: genetyczne, hormonalne, wykonywane po poronieniubadanie histopatologiczne, badanie wykonywane w przypadku poronienia niecałkowitego – badane są pozostałości po ciąży uzyskane w trakcie zabiegu łyżeczkowania macicyUSG narządów rodnych po zabiegu łyżeczkowania w celu sprawdzenia czy wszystkie pozostałości po ciąży zostały usunięte podczas zabiegu łyżeczkowaniabadania w kierunku wykrycia wad budowy macicy i nieprawidłowości w obrębie narządów rodnych, np. wad wrodzonych budowy macicy, zrostów wewnątrzmacicznych, torbieli na jajnikach, mięśniaków macicy, polipów. Najczęściej wykorzystuje się do tego laparoskopię i histeroskopię genetyczne - badania kariotypu (chromosomów) obojga partnerówbadania hormonalne, najczęściej jest wykonywane badanie poziomu hormonu tarczycy TSH i poziomu hormonów FT3 i FT4 w przypadku podwyższonego poziomu TSH. Wykonuje się też badania poziomu progesteronu, prolaktyny, testosteronu, na obecność przeciwciał antyfosfolipidowych (przeciwciała antykardiolipinowe IgG i IgM, antykoagulant toczniowy, przeciwciała przeciw beta2-glikoproteinie IgG i IgM), aby wykluczyć zespół antyfosfolipidowy APS, nazywany też zespołem Hughesa. Obecność zespołu antyfosfolipidowego powoduje, że organizm kobiety produkuje przeciwciała przeciwko własnym tkankom. Skutkiem obecności zespołu antyfosfolipidowego u kobiety w ciąży jest niewłaściwe krzepnięcie krwi, co może doprowadzić do poronienia. Leczenie zespołu antyfosfolipidowego polega na podawaniu lekarstw zmniejszających krzepliwość na obecność przeciwciał blokujących ALLO-MLR i test cytotoksyczny. Brak obecności przeciwciał blokujących lub ich obecność poniżej 40% może powodować poronienie. Układ odpornościowy kobiety może zniszczyć zarodek traktując go jako ciało obce. Test cytotoksyczny wykonywany jest z oceną obecności przeciwciał blokujących ALLO-MLR w celu stwierdzenia czy jest możliwe wykonanie szczepionek z krwi partnera. Z krwi partnera wykonywane są szczepionki, które mają za zadanie pobudzić układ odpornościowy kobiety do produkcji przeciwciał blokujących. Skuteczność tej metody to około 60%.badanie nasieniaLeczenie poronieńLeczenie w przypadku poronień jest bardzo trudne ponieważ przyczyną poronienia może być wiele czynników jednocześnie i niekoniecznie tych samych w przypadku kolejnego poronienia. ^{Anula. Odp: Pęknięta torbiel, ból jak przy wyrostku robaczkowym. « Odpowiedz #5 : 21-07-2009, 12:45 ». Jedynym objawem był ostry przeszeszywający ból przy ucisku, zmianach pozycji, takich jak podnoszenie prawej nogi do góry, czy kucanie.} ^{Objawy, które towarzyszą poronieniu zagrażającemu, nie są nasilone. Ciężarna może skarżyć się na niewielki ból podbrzusza i plamienie. W 80 proc. przypadków ciążę udaje się utrzymać. Zwykle pomaga ograniczenie aktywności fizycznej. Czasem konieczne jest podawanie syntetycznego progesteronu. Przy poronieniu zagrażającym}

Łukasz Waligórski zwraca uwagę, że już teraz w oparciu o obowiązujące przepisy farmaceuta może odmówić wydania leku, jeśli uzna, że jest to sprzeczne z jego sumieniem. – Konstytucja RP w art. 53 zapewnia każdemu człowiekowi wolność sumienia i religii. Z drugiej strony, wszystkich farmaceutów pracujących w aptekach

Kluczborska 9/1, 01-461 Warszawa. tel. 785-752-225. www.rehab.pl. Ból przy przewracaniu się z boku na bok jest niezwykle uciążliwy, gdyż nie tylko powoduje cierpienie, ale również pogarsza jakość snu. Często diagnoza Pierwszym objawem są zatem skurcze i odpływ płynu owodniowego. 4. Przebieg poronienia. Zwykle poronienie zaczyna się od krwawienia. Może się ono nasilić w ciągu kilku godzin do nawet kilku dni i przez krótki czas być natężone. Zarodek zostaje wydalany w postaci zakrzepów i resztek tkankowych.

Aleksandra Witkowska Medycyna rodzinna , Warszawa. Po poronieniu betahcg może się utrzymywać na podwyższonym poziomie do 6 tygodni. Jednocześnie przepraszam za dłuższy niż zwykle okres oczekiwania na odpowiedź ze strony portalu. Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.

w skali od 0 do 10, przy czym 0 oznacza: „ wcale nie odczuwam bólu”, a 10: „najgorszy ból, jaki mogę sobie wyobrazić”. 123456789 10 c). skala wzrokowo-analogowa (wizualno-analogowa) - skala VAS, za pomocą której, pacjent zaznacza nasilenie odczuwanego bólu na 10 cm odcinku, na którym zaznaczono wartości od 0 do 10. Hn64fh.